روز‌های چهل و چهارمین سالگرد انقلاب ۵۷ شاهد دو بیاینه از میرحسین موسوی و سیدمحمد خاتمی و حواشی ناشی از آن بودیم، بیانه‌ها و واکنش‌هایی که در جای خود نیاز به بررسی عمیق و ساختاری دارد.
نگارنده متن با فرض بر اینکه خواننده هر دو بیانه مذکور، بیانه حمایت جمعی از زندان سیاسی و فعالان سیاسی از بیانیه میرحسین موسوی و بیانیه‌ی حمایتی جبهه اصلاحات در حمایت از بیانه‌ی خاتمی و اشاره و رد تلویحی به بیانه موسوی را خوانده این متن را می‌نگارد.
آنچه از برآمد کلی حواشی بیانه موسوی و خاتمی برداشت می‌شود ترس بخشی از جریان اصلاح‌طلبی از ایجاد شکاف در این طیف سیاسی با توجه به نگارش و مسیر متفاوت هر دو بیانه است، ترسی که قطعاً ناشی از دوگانگی ایجاد شده برآمده از ارادت قلبی و حسی بخشی از بدنه‌ی اصلاح طلبی از هر دو شخص است، اراتی که بیش از هرچیز شبیه رفتاری مرید و مرادی ایست و نه رویکردهای تاکتیکی.
اما واقعیت امر عدم انکار وجود شکاف در بدنه‌ی اصلاح‌طلبی با این رویکرد است که کجای فضای سیاسی ایران با توجه به اعتراضات اخیر و تغییرات اجتماعی باید ایستاد، ماندن در جریان اصلاح‌طلبی با وجود صخره ستبری که خاتمی به آن اشاره می‌کند یا رفتن در راهی که موسوی در بیانه خود تشریح می‌کند!؟
و شاید وقت آن رسیده است که جریان اصلاح‌طلبی به عنوان یک بلوک سیاسی در انتخابات روش حرکتی و سیاسی خود هر دو موقعیت ترسیم شده را به انتخابات بدنه‌ی خود بگذارد، رفتاری دموکراتیک و تاکتیکی تا وزن فکری فراکسیون های نانوشته در بدنه‌ی این جریان مشخص شود. و آنچه نتیجه خواهد داد ترسیم مسیری خواهد بود که این جریان می‌تواند برای بقای حیات فکری و سیاسی خود و همچنین حفظ نیرو‌های فکری و میدانی خود در پیش گیرد.
از رویی عدم اعتراف به ایجاد این شکاف از سمت اصلاح‌طلبان را میتوان برآمده از ترس از تغییر، ماندن از نزدیکی احتمالی به قدرت و ریسک‌های امنیتی موجود در فضای سیاسی داخل ایران دانست.
و آگاه به این باید بود که چه بخواهیم و نخواهیم این شکاف سیاسی و درون جریانی رخ داده و تا قبل از سوق پیدا کردن به یک انشقاق تشکیلاتی، بهتر آنست که با مسیری دموکراتیک و طبیعی سازماندهی و ساختار مند شود.
و من امروز و اینجا که‌ایستاده‌ام، شکاف در بدنه‌ی اصلاح‌طلبی، مشخص شدن مواضع لیدر‌ها و بدنه‌ی این جریان را در شرایط سیاسی امروز ایران ضروری، مفید و واقعیتی انکار ناپذیر می‌دانم، و باورمند به اینکه شکاف رخ داده است.
«اَلعاقِلُ یَکفیهِ الاِشارَه»
ایران اینفورمر / الف.صاد/ ۳۰ بهمن ۱۴۰۱
